THE LIGHTHOUSE OF ALEXANDRIA(PHAROS)*
ประภาคารนี้ทำด้วยหินอ่อนสีขาวสลีกลวดลาย วิจิตรงดงาม ตั้งอยู่ริมฝั่งทะเลเมดิเตอเรเนียน ท่าเรือของเกาะฟาโรส สร้างในสมัยพระเจ้าปโตเลมีที่สองของอียิปต์ช่วงปี 270 ปีก่อนคริสตกาลสิออกแบบโดยสถาปนิกชาวกรีกชื่อโซสตราโตส ตามหลักฐานคาดว่าประภาคารนี้สูงถึง 440 ฟุต หรือ 134 เมตร ช่วงล่างเป็นรูปสี่เหลี่ยม ช่วงกลางเป็นรูปแปดเหลี่ยม และช่วงบนเป็นทรงกลม ยอดบนสุดกของประภาคารนี้ มีภาชนะสำหรับใส่ถ่าน ซึ่งลุกโชติช่วงทั้งวันทั้งคืนเพื่อเป็นไฟสัญญาณไฟบนยอดประภาคารนี้เห็นได้ไกลในทะเลเมดิเตอเรเนียนถึง 25 ไมล์ หรือ 40 กิโลเมตร และช่วงบนมีกระจกขนาดใหญ่ ตามตำนานเล่าขานกันมา กระจกนี้สะท้อน เหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในกรุงคอนสแตนติโนเปิ้ล ข้ามไปจนถึงภาคตะวันออกของทะเลเมดิเตอเรเนียนทและเอเชียไมเนอร์ ยังมีการเล่าต่อกันมาอีกว่ากระจกนี้ยังมอิทธิฤทธิ์อิทธิเดชสำคัญสะท้อนแสงอาทิตย์ไปเผา เรือศรัตรูในทะเล เพราะเรื่องราวที่เล่าสืบต่อกันมาเหล่านี้ ทำให้ประภาคารแห่งเมืองอเล็กซานเดรียนี้มีชื่อเสียง เป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก แม้ว่าไม่ใช่ประภารแห่งแรกในทะเลเมดิเตอเรเนียนแต่ก็เป็นอันที่ใหญ่ที่สุด ประภาคารนี้ได้ชื่อมาจากชื่อเกาะที่มันตั้งอยู่ คือธิฟาโรสชัและกลายมาเป็นชื่อเรียกประภาคารในภาษาต่าง ๆ ประภาคารฟาโรสตั้งตระหง่านนำทางสัญจรของเรือเข้าสู่เมืองอเล็กซานเดรียมาเป็นเวลา 9000 ปี จนกระทั่งพวกอาหรับเข้ายึดครองเมือง ประภาคารก็ถูกรื้อทิ้งไป เล่ากันมาว่พวกอาหรับถูกสายลับซึ่งจักรพรรดิ แห่งคอนสแตนติโนเปิ้ลส่งมาหลอกลวงให้ทำลายประภาคารเสีย เพื่อไม่ให้ใช้มันเป็นประโยชน์ในการเดินเรือของพวกมุสลิม สายลับอ้างว่าข้างใต้ประภาคารมีขุมทรัพย์ฝังอยู่ แต่หลังจากประภาคารถูกทำลายไปแล้วพวกอาหรับถึงตระหนักว่าเสียรู้ ในช่วงนั้นกระจกขนาดใหญ่ก็หล่นร่วงลงมาและแตกละเอียดเป็นผุยผง มีบางส่วนของประภาคารหลงเหลือ และส่วนนี้ก็ยังคงมีอยู่ให้เห็นจนปี ค.ศ. 1375ยจนแผ่นดินไหวในเมืองอเล็กซานเดรียพังประภาคารชื่อดังก็ทลายลงมาจนสิ้นซาก

THE TEMPLE OF ARTEMIS(DIANA)*
The first shrine to the Goddess Artemis was probably built around 800 B.C. on a marshy strip near the river at Ephesus. The Ephesus Goddess Artemis, sometimes called Diana, is not the same figure as the Artemis worshipped in Greece. The Greek Artemis is the goddess of the hunt. The Ephesus Artemis was a goddess of fertility and was often pictured as draped with eggs, or multiple breasts, symbols of fertility, from her waist to her shoulders. The shrine was destroyed and rebuilt several times over the next few hundred years. By 600 B.C., the city of Ephesus had become a major port of trade and an architect named Chersiphron was engaged to build a new large temple. He designed it with high stone columns. Concerned that carts carrying the columns might get marred in the swampy ground around the site, Chersiphron laid the columns on their sides and had them rolled to where they would be erected. This temple didn't last long. In 550 B.C. King Croesus of Lydia conquered Ephesus and the other Greek cities of Asia Minor. During the fighting, the temple was destroyed. Croesus proved himself a gracious winner, though, by contributing generously to the building of a new temple. This was next to the last of the great temples to Artemis in Ephesus and it dwarfed those that had come before. The architect is thought to be a man named Theodorus. Theodorus's temple was 300 feet in length and 150 feet wide with an area four times the size of the temple before it. More than one hundred stone columns supported a massive roof. The new temple was the pride of Ephesus until 356 B.C. when a tragedy, by name of Herostratus, struck.Herostratus was a young Ephesian who would stop at no cost to have his name go down in history. He managed this by burning the temple to the ground. The citizens of Ephesus were so appalled at this act they issued a decree that anyone who spoke of Herostratus would be put to death. Shortly after this horrible deed, a new temple was commissioned.The architect was Scopas of Paros, one of the most famous sculptors of his day. Ephesus was one of the greatest cities in Asia Minor at this point and no expense was spared in the construction. According to Piny the Elder, a Roman historian, the temple was a "wonderful monument of Grecian magnificence, and one that merits our genuine admiration." The temple was built in the same marshy place as before. To prepare the ground, Piny recorded that "layers of trodden charcoal were placed beneath, with fleeces covered with wool upon the top of them."

The building is thought to be the first completely constructed with marble and one of its must unusual features were 36 columns whose lower portions were carved with figures in high-relief (above). The temple also housed many works of art including four bronze statues of Amazon women. Piny recorded the length of this new temple at 425 feet and the width at 225 feet. Some 127 columns, 60 feet in height, supported the roof. In comparison the Parthenon, the remains of which stand on the acropolis in Athens today, was only 230 feet long, 100 feet wide and had 58 columns. According to Piny, construction took 120 years, though some experts suspect it may have only taken half that time. We do know that when Alexander the Great came to Ephesus in 333 B.C., the temple was still under construction. He offered to finance the completion of the temple if the city would credit him as the builder. The city fathers didn't want Alexander's name carved on the temple, but didn't want to tell him that. They finally gave the tactful response: "It is not fitting that one god should build a temple for another god" and Alexander didn't press the matter . Piny reported that earthen ramps were employed to get the heavy stone beams perched on top of the columns. This method seemed to work well until one of the largest beams was put into position above the door. It went down crookedly and the architect could find no way to get it to lie flat. He was beside himself with worry about this until he had a dream one night in which the Goddess herself appeared to him saying that he should not be concerned. She herself had moved the stone in the proper position. The next morning the architect found that the dream was true. During the night the beam had settled into its proper place. The city continued to prosper over the next few hundred years and was the destination for many pilgrims coming to view the temple. A souvenir business in miniature Artemis idols, perhaps similar to a statue of her in the temple, grew up around the shrine. It was one of these business proprietors, a man named Demetrius, that gave St. Paul a difficult time when he visited the city in 57 A.D.St. Paul came to the city to win converts to the then new religion of Christianity. He was so successful that Demetrius feared the people would turn away from Artemis and he would lose his livelihood. He called others of his trade together with him and gave a rousing speech ending with "Great is Artemis of the Ephesians!" They then seized two of Paul's companions and a near riot followed. Eventually the city was quieted, the men released, and Paul left for Macedonia. It was Paul's Christianity that won out in the end, though. By the time the great Temple of Artemis was destroyed during a raid by the Goths in 262 A.D., both the city and the religion of Artemis were in decline. When the Roman Emperor Constantine rebuilt much of Ephesus a century later, he declined to restore the temple. He had become a Christian and had little interest in pagan temples. Despite Constantine's efforts, Ephesus declined in its importance as a crossroads of trade. The bay where ships docked disappeared as silt from the river filled it. In the end what was left of the city was miles from the sea, and many of the inhabitants left swampy lowland to live in the surrounding hills. Those that remained used the ruins of the temple as a source of building materials. Many of the fine sculptures were pounded into powder to make lime for wall plaster. In 1863 the British Museum sent John Turtle Wood, an architect, to search for the temple. Wood met with many obstacles. The region was infested with bandits. Workers were hard to find. His budget was too small. Perhaps the biggest difficulty was that he had no idea where the temple was located. He searched for the temple for six years. Each year the British Museum threatened to cut off his funding unless he found something significant, and each year he convinced them to fund him for just one more season. Wood kept returning to the site each year many despite hardships. During his first season he was thrown from a horse, breaking his collar bone. Two years later he was stabbed within an inch of his heart during an assassination attempt upon the British Consul in Smyrna. Finally in 1869, at the bottom of a muddy twenty-foot deep test pit, his crew struck the base of the great temple. Wood then excavated the whole foundation removing 132,000 cubic yards of the swamp to leave a hole some 300 feet wide and 500 feet long. The remains of some of the sculptured portions were found and shipped the to British Museum where they can be viewed even today. In 1904 another British Museum expedition under the leadership of D.G. Hograth continued the excavation. Hograth found evidence of five temples on the site, each constructed on top of the other. Today the site of the temple is a marshy field. A single column is erect to remind visitors that once there stood in that place one of the wonders of the ancient world.

..ม้าที่ตัวใหญ่ที่สุดในโลก*
ม้าตัวนี้ชื่อRadarเป็นม้าพันธุ์เบลเยี่ยม ถือเป็นม้าที่ยังมีชีวิตอยู่ที่สูงที่สุดในโลก มันมีขนาดยักษ์ สูงถึง6ฟุต 7นิ้วครึ่ง โดยวัดจากกีบเท้าไปจนถึงช่วงไหล่ เป็นม้าจากMount Pleasant ซึ่งอยู่ในรัฐTexas เนื่องจากมันมีน้ำหนักตัวถึง2,400ปอนด์ จึงทำให้มันก็ต้องการอาหารมากกว่าปกติ มันต้องการน้ำถึง20แกลลอนต่อวัน และกินอาหารถึงวันละ18ปอนด์เลยล่ะ

..ฉลามที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก เท่าที่เคยจับได้*
ฉลามวาฬยักษ์ตัวนี้ถูกจับได้ริมชายฝั่งของประเทศจีนโดยกลุ่มชาวประมงกลุ่มนึง มันมีขนาดตัวยาว10เมตร และน้ำหนักตัว8ตัน ฉลามวาฬถือเป็นปลามีชีวิตที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก ถูกประเมินว่าพวกมันอาจมีขนาดถึง18เมตรเลยทีเดียว โดยพวกมันมักจะอาศัยอยู่ในน้ำอุ่นแนวชายฝั่งและทะเลเปิด และจะใช้เวลาส่วนใหญ่บนผิวน้ำ

..สัตว์สายพันธุ์แมวที่ตัวใหญ่ที่สุดในโลก*
Jungle Islandที่รัฐMiamiถือเป็นบ้านของLiger(การผสมข้ามสายพันธุ์ระหว่างสิงโตตัวผู้กับเสือตัวเมีย)มันมีชื่อว่าHercules เป็นLigerที่ถือว่ามีรูปร่างพอดีไม่อ้วนเกินไป ที่ตัวใหญ่ที่สุด LigerถูกบันทึกในGuinness Book Of World Recordsว่าเป็นสัตว์สายพันธุ์แมวที่มีขนาดใหญ่ที่ในโลก โดยมีน้ำหนักตัวถึง900ปอนด์

..หมูที่ตัวใหญ่ที่สุดในโลก*
พิพิธภัณฑ์การเกษตรและกสิกรรมของจังหวัดLiaoningซึ่งอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศจีน ได้ยื่นคำร้องต่อGuinness Book of Recordsให้บันทึกหมูที่มีน้ำหนักตัวถึง900กิโลกรัมตัวนี้ให้เป็นหมูตัวที่ใหญ่ที่สุดในโลกเท่าที่เคยมีมา หลังจากที่มันได้ตายไปเมื่อวันที่5กุมภาพันธ์ ตอนที่มันตายนั้น มันมีความยาวถึง2.5เมตร มีรอบเองถึง2.23เมตร และเขี้ยวยาว14.4เซนติเมตร ตามที่Xu Changjin ชาวนาเมืองWafangdianได้บอกว่า หมูตัวนี้มีอายุแค่5ปีเท่านั้น และตลอดเวลาที่มันมีชีวิตอยู่ เค้าได้เลี้ยงมันด้วยอาหารคุณภาพอย่างดี

..ชะนีมงกุฎ*
ชะนีมงกุฎ หรือ ชะนีเอี๊ยมดำ เป็นชะนีชนิดหนึ่ง มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Hylobates pileatus เดิมเคยถูกจัดเป็นชนิดย่อยของชะนีธรรมดา (H. lar) แต่มีพฤติกรรมและลักษณะบางอย่างต่างออกไป โดยสีขนจะแตกต่างออกไปตามเพศและช่วงอายุ ตัวผู้ในช่วงวัยรุ่นจะมีสีขนเหลือง เมื่ออายุ 3-4 ปี จะเปลี่ยนเป็นสีดำทั่วตัวยกเว้นคิ้ว ถุงอัณฑะ หลังมือ หลังเท้า และวงรอบใบหน้า ส่วนตัวเมียมีสีขาวนวลเหมือนเดิม แต่ที่หน้าอกและบนหัวมีสีดำ ดูแลคล้ายใส่เอี๊ยม จึงเป็นที่มาของชื่อพบอาศัยอยู่ในแถบประเทศลาวและกัมพูชา ทางด้านทิศตะวันตกของแม่น้ำโขง สำหรับในประเทศไทยพบทางภาคตะวันออก เช่น จังหวัดสุรินทร์, บุรีรัมย์, ปราจีนบุรี,จันทบุรี, ตราด และในอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่มักอาศัยอยู่ในป่าดิบที่มียอดไม้สูงและรกชัฏ อาหารหลัก คือ ผลไม้ ใบไม้ แมลงและสัตว์เลื้อยคลาน ดื่มน้ำโดยใช้วิธีการเลียตามขนตัวเองและหาตามโพรงไม้ ออกลูกครั้งละ 1 ตัว เมื่อลูกชะนีอายุได้ 1 ปี จะเริ่มออกจากอกแม่ห้อยโหนไปมาด้วยตัวเอง ซึ่งต่างจากชะนีธรรมดาที่จะเกาะอยู่กับอกแม่จนอายุได้ 2 ปี และเมื่อลูกอายุได้ 2-3 ปี แม่ชะนีมงกุฎจะเริ่มผสมพันธุ์อีกครั้ง ลูกชะนีโดยเฉพาะตัวผู้จะถูกขับไล่ออกจากฝูงเร็วกว่าตัวเมีย และจะอยู่ตามลำพังจนกระทั่งหาคู่ผสมพันธุ์ได้

ฉลามครีบเงิน (สุภาพบุรุษแห่งโลกสีคราม)*
สำหรับฉลามสองตัวแรกที่ผมกล่าวถึงไป หากคุณลองไปดูรูปอาจสงสัยว่านี่น่ะหรือฉลาม เพราะเขามีหน้าตาผิดไปจากอุดมคติของพวกเราไม่น้อย แต่สำหรับเจ้าตัวนี้ ฉลามครีบเงินหรือ Silvertip shark (Carcharhinus albimarginatus ) ใครเห็นก็ต้องบอกว่านี่แหละฉลาม ทั้งครีบ ทั้งหาง ทั้งท่าว่ายน้ำของเขามันฉลามไปเสียทุกอย่าง จากการที่ฉลามครีบเงินมีหน้าตาเหมือนกับฉลามในความคิดของเรา ทำให้หลายคนสงสัยว่าแล้วจะแยกเขาออกจากฉลามอื่นได้อย่างไร เทคนิคนั้นง่ายมากโดยสังเกตที่ครีบของเขา ตรงปลายจะมีสีขาวอยู่ทั้งครีบหลัง ครีบอก และครีบหาง บางตัวบริเวณส่วนท้ายของครีบหลังจะมีแถบสีขาว แตกต่างไปจากฉลามหูขาวหรือครีบขาว ที่จะมีจุดขาวเฉพาะปลายครับหลังและครับหาง

เจ้าครีบเงินเป็นฉลามที่มีขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก ตัวเต็มวัยยาวประมาณ 3 เมตร ส่วนพวกแรกเกิดขนาดยาวประมาณ 50-80 เซนติเมตร พี่น้องท้องเดียวกับเขาจะมีประมาณ 5-6 ตัว พอเขาเกิดปุ๊ปก็จะหากินในเขตน้ำตื้น เมื่อเติบใหญ่ขึ้นพวกเขาจะลงไปหากินบริเวณที่ลึก ส่วนใหญ่จะประมาณ 40 เมตรหรือมากกว่า บางครั้งมีรายงานว่าเขาสามารถลงไปได้ลึกถึง 400 เมตร ด้วยเหตุนี้เราจึงไม่ค่อยพบฉลามครีบเงิน ในเกาะแก่งของเมืองไทย ส่วนใหญ่ที่เราเจอคือหมู่เกาะสิมิลัน ตาชัย หรือบริเวณกองหินที่ห่างไกลจากชายฝั่งข้อแตกต่างประการหนึ่ง ระหว่างฉลามครีบเงินกับฉลามสองชนิดที่ผมกล่าวถึง คือเจ้านี่ไม่ชอบนอนตามพื้นท้องทะเล พวกเขาจะว่ายน้ำอยู่ตลอดเวลา อาหารของฉลามครีบเงินคือ ปลาทุกชนิดครับ ไม่ว่าจะเป็นปลาที่ว่ายอยู่กลางน้ำ หรือปลาที่อาศัยอยู่ใกล้พื้นท้องทะเล เขากินได้ตั้งแต่ปลาทูน่าจนถึงปลานกแก้ว บางครั้งเมื่อไม่มีอะไรกินจริงๆ เจ้าครีบเงินก็เล่นปลาปั๊กเป้าหรือหมึกยักษ์แก้เลี่ยนเหมือนกัน จากการผ่าท้องฉลามครีบเงินที่ถูกจับได้โดยเรือประมงลำหนึ่ง เราพบว่าร้อยละ 70 ของอาหารเขาเป็นปลาเล็กปลาน้อย ตั้งแต่ปลาลิ้นหมาไปยันปลาบิน ร้อยละ 10 เป็นปลากระเบนนก ร้อยละ 10 เป็นหมึกยักษ์ ส่วนที่เหลืออีกร้อยละ 10 เป็นอาหารที่ย่อยเรียบร้อยแล้ว ข้อมูลดังกล่าวช่วยยืนยันว่าปลาชนิดนี้กินได้ไม่เลือก ไม่ว่าเหยื่อเขาจะเป็นสัตว์หน้าดินหรือผิวน้ำ ที่สำคัญคือเขามีความเร็วชนิดสุดๆ ลองคิดดูก็ได้ครับว่าสัตว์ที่มีความเร็วขนาดกินปลาบินได้นั้น จะมีเหยื่อตัวใดในทะเลหนีรอด ฉลามครีบเงินเป็นปลารักถิ่น ฝรั่งเขาลองติดเครื่องหมายแล้วตามจับ พบว่าส่วนใหญ่ฉลามพันธุ์นี้จะอยู่อาศัยในถิ่นเดิม เรียกว่าหากินในระยะไม่เกิน 2-5 กิโลเมตรจากบริเวณที่พบ อันนี้แตกต่างจากฉลามบางพันธุ์ เช่น ฉลามสีเงิน (Blue shark) จับติดเครื่องหมายที่เกาะทัสมาเนียใต้สุดทวีปออสเตรเลีย ปรากฎว่าจับพวกเขาได้ที่บริเวณเกาะชวา ห่างจากถิ่นฐานที่อยู่อาศัยเดิมหลายพันกิโลเมตร ถึงตรงนี้คุณคงเริ่มสงสัยว่าทำไมผมถึงตั้งสมญานามให้เขาว่าเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ใช่เพราะฉลามตัวผู้จะคอยว่ายตามฉลามตัวเมียนะครับ แต่จากประสบการณ์ของตัวเอง ที่เคยเห็นฉลามครีบเงินว่ายน้ำอย่างเสรีในธรรมชาติ เคยเห็นพวกเขาเข้ามากินอาหารในช่วง Shark feeding ผมมีความเห็นตรงกับนักดำน้ำส่วนใหญ่ นั่นคือรูปโฉมของเขา ลีลาการว่ายน้ำและการเข้ามาหาอาหาร มันเท่ห์มากครับ ฉลามหลายชนิดเมื่อเจอเราแล้วจะว่ายหนี เช่น ฉลามหูดำ ฉลามหูขาว ฉลามบางชนิด เช่น เจ้าขี้เซา เจ้าเสือดาวเจอคนจะไม่สนใจ ข้าพเจ้าจะนอนซะอย่างใครจะทำไม แต่ฉลามครีบเงินไม่ทำเช่นนั้น เขาจะว่ายไปรอบๆ ทิ้งระยะห่างพอควร คุณลองคิดภาพดูก็ได้ ในยามที่คุณอยู่ใต้น้ำมีฉลามว่ายตีวงอยู่รอบคุณตลอดเวลานั้นเป็นอย่างไร สาวๆ หลายคนเมื่ออ่านถึงตรงนี้แล้วคงวี้ดว้ายกันน่าดู แต่กับพวกเราเหล่านักดำน้ำชายหญิงมันเป็นความสะใจความตื่นเต้น และเป็นอะไรที่เรียกร้องให้พวกเรากลับไปสู่โลกสีครามอยู่เสมอเล่ากันมาถึงตรงนี้ หลายคนที่สนใจอยากไปเผชิญกับสุภาพบุรุษแห่งท้องทะเลคงตื่นเต้นเสียเต็มประดา โอกาสที่เราเข้าป่าไปหาเสือให้ใจระทึกนั้นหมดไปจากเมืองไทยแล้ว แต่คุณยังมีโอกาสเจอฉลามว่ายวนรอบตัวอยู่ อย่างแรกคุณคงต้องเริ่มซื้อหมูออมสินครับ จากนั้นติดต่อไปทาง GeoGang ขอเรียนดำน้ำกับคุณสกลพรรณ หลังจากนั้นก็ลองไปดำน้ำหาดู หากดำไปแล้วหลายสิบไดฟ์ยังไม่ได้เจอเขาเสียที แนะนำเลยว่าลองหาหมูออมสินตัวใหญ่ขึ้นแถมลูกหมูอีกสักครอกน่าจะดี เสร็จแล้วติดต่อบริษัท Dive Master เพื่อไปท่องทะเลพม่า ผมรับรองว่าคุณต้องได้เห็นเจ้าครีบเงินแน่นอน มากหรือน้อยขึ้นอยู่กับโชค ผมไปมาแล้วกลับมาแล้วและยังคงฝันถึงฉลามครีบเงินฝูงนั้น Silvertip Bank ไม่แน่ว่าทริปหน้าเราอาจได้เจอบนเรือก็ได้ครับ เพราะตอนนี้ผมกำลังพยายามขุนหมูออมสินตัวใหม่อยู่อย่างขมักเขม้นสำหรับคุณที่สงสัยว่าหากเจอฉลามครีบเงินแล้วเขาจะเข้ามาทำร้ายหรือเปล่า จากข้อมูลที่มีบอกว่าฉลามพันธุ์นี้ไม่จู่โจมคน ยกเว้นในช่วงเวลาที่มันกินอาหารอย่างบ้าคลั่ง (Feeding frenzy) ในช่วงเวลานี้ฉลามไม่แยกแยะหรอกครับว่าเป็นปลาหรือเป็นคุณ แต่โอกาสที่จะเกิดเหตุการณ์ดังกล่าวยากเหลือเกินเท่าที่ผมค้นมาพบว่ามีเพียงสองรายจาก Micronesia และ New Guinea หวังว่าคงไม่มีรายที่ 3 เกิดในเมืองไทยนะครับสิ่งหนึ่งที่ฉลามครีบเงินแตกต่างจากฉลามทั้งสองชนิดที่ผมกล่าวมา คือฉลามพันธุ์นี้มีระบบสัมผัสที่ไวต่อคลื่นเสียงมาก เสียงที่ว่านี่เป็นเสียงโทนต่ำอาทิเสียงเครื่องเรือเป็นต้น แต่คุณไม่ต้องสงสัยว่าทำไมไปนั่งเรือหางแถวสิมิลันแล้วไม่เห็นมีฉลามครีบเงินโผล่มาให้ดูสักตัว ฉลามแถวนั้นชาชินกับเสียงเหล่านี้แล้ว โอกาสที่จะเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นต้องเป็นหมู่เกาะห่างไกลไม่ค่อยมีเรือหรือคนไปเยืยน

TAJ MAHAL.*
Soon after the Taj Mahal's completion, Shah Jahan was deposed by his son Aurangzeb and put under house arrest at nearby Agra Fort. Upon Shah Jahan's death, Aurangzeb buried him in the mausoleum next to his wife.By the late 19th century, parts of the buildings had fallen badly into disrepair. During the time of the Indian rebellion of 1857, the Taj Mahal was defaced by British soldiers and government officials, who chiselled out precious stones and lapis lazuli from its walls. At the end of the 19th century, British viceroy Lord Curzon ordered a sweeping restoration project, which was completed in 1908.He also commissioned the large lamp in the interior chamber, modelled after one in a Cairo mosque. During this time the garden was remodelled with British-style lawns that are still in place today.

NIAGARA FALLS.*
There are differing theories as to the origin of the name of the falls. According to Iroquoian scholar Bruce Trigger, "Niagara" is derived from the name given to a branch of the locally residing native Neutral Confederacy, who are described as being called the "Niagagarega" people on several late 17th century French maps of the area.According to George R. Stewart, it comes from the name of an Iroquois town called "Ongniaahra", meaning "point of land cut in two".Henry Schoolcraft reported:"Niagara Falls. This name is Mohawk. It means, according to Mrs. Kerr, the neck; the term being first applied to the portage or neck of land, between lakes Erie and Ontario. By referring to Mr. Elliott's vocabulary, (chapter xi) it will be seen that the human neck, that is, according to the concrete vocabulary, his neck, is onyara. Red Jacket pronounced the word Niagara to me, in the spring of 1820, as if written O-ne-au-ga-rah.A number of figures have been suggested as first circulating an eyewitness description of Niagara Falls. The Frenchman Samuel de Champlain visited the area as early as 1604 during his exploration of Canada, and members of his party reported to him the spectacular waterfalls, which he described in his journals. The Finnish-Swedish naturalist Pehr Kalm explored the area in the early 18th century and is credited with the first scientific description of the falls. The consensus honoree for the first description is the Belgian missionary Louis Hennepin, who observed and described the falls in 1677, earlier than Kalm, after traveling with the explorer René Robert Cavelier, Sieur de la Salle, thus bringing the falls to the attention of Europeans. Further complicating matters, there is credible evidence that the French Jesuit Reverend Paul Ragueneau visited the falls some 35 years before Hennepin's visit, while working among the Huron First Nation in Canada. Jean de Brébeuf also may have visited the falls, while spending time with the Neutral Nation.Man and woman on Canadian side of Niagara Falls, circa 1858 Maria Spelterini crossing the Niagara gorge on a tightrope on July 8, 1876During the 18th century, tourism became popular, and by mid-century, it was the area's main industry. Napoleon Bonaparte's brother Jérôme visited with his bride in the early 19th century.In 1837 during the Caroline affair a rebel supply ship, the Caroline, was burned and sent over the falls. In March 1848, ice blockage caused the falls to stop; no water (or at best a trickle) fell for as much as 40 hours. Waterwheels stopped, mills and factories simply shut down for having no power.Later that year demand for passage over the Niagara River led to the building of a footbridge and then Charles Ellet's Niagara Suspension Bridge. This was supplanted by German-born John Augustus Roebling's Niagara Falls Suspension Bridge in 1855. After the American Civil War, the New York Central railroad publicized Niagara Falls as a focus of pleasure and honeymoon visits. With increased railroad traffic, in 1886, Leffert Buck replaced Roebling's wood and stone bridge with the predominantly steel bridge that still carries trains over the Niagara River today. The first steel archway bridge near the falls was completed in 1897. Known today as the Whirlpool Rapids Bridge, it carries vehicles, trains, and pedestrians between Canada (through Canadian Customs Border Control) and the U.S.A. just below the falls. In 1912 much of the water coming over the American Falls froze, though there was still a trickle and the falls ran at the other two sites.In 1941 the Niagara Falls Bridge Commission completed the third current crossing in the immediate area of Niagara Falls with the Rainbow Bridge, carrying both pedestrian and vehicular traffic between the two countries and Canadian and U.S. customs for each country.After the First World War, tourism boomed again as automobiles made getting to the falls much easier. The story of Niagara Falls in the 20th century is largely that of efforts to harness the energy of the falls for hydroelectric power, and to control the development on both sides that threaten the area's natural beauty.A team from the U.S. Army Corp of Engineers dammed the falls in June 1969 in order to clear rock from the base of the falls. Rockslides had caused a significant buildup of rock at the bottom of the American side of the falls, and the engineers were to clean up the rock and repair some faults to prevent eventual erosion of the American side of the waterfall. A temporary dam was constructed to divert the flow of water to the Canadian side; the dam measured 600 feet (180 m) across and was made of nearly 30,000 tons of rock. The engineers cleared the rock debris and tested for safety, finishing the project in November of that year. The temporary dam was blown up to restore water flow.Before the late 20th century the northeastern end of the Horseshoe Falls was in the United States, flowing around the Terrapin Rocks, which was once connected to Goat Island by a series of bridges. In 1955 the area between the rocks and Goat Island was filled in, creating Terrapin Point.In the early 1980s the United States Army Corps of Engineers filled in more land and built diversion dams and retaining walls to force the water away from Terrapin Point. Altogether 400 feet (120 m) of the Horseshoe Falls was eliminated, including 100 feet (30 m) on the Canadian side. According to author Ginger Strand, the Horseshoe Falls is now entirely in Canada.Other sources say "most of" Horseshoe Falls is in Canada.

FUJI*
ภูเขาไฟฟูจินี้เป็นภูเขาที่สูงที่สุดในญี่ปุ่น ชาวญี่ปุ่นเรียกภูเขาไฟฟูจิว่า ฟูจิซัง (Fujisan– 富士山) มีความสูงราว 3,776 เมตร (12,388 ฟุต) จากวัดเส้นรอบวงของภูเขาไฟฟูจิวัดเส้นรอบวงได้ประมาณ 100 กิโลเมตร (โอ้ใหญ่มั่ก ๆ) ตั้งอยู่บริเวณจังหวัดชิซึโอะกะ และจังหวัดยะมะนะชิ ซึ่งอยู่ทางตะวันตกของจังหวัดโตเกียว ภูเขาไฟฟูจิเคยระเบิดมาแล้วซึ่งครั้งหลังสุดที่ระเบิดคือเมื่อปี พ. ศ. 2250 (ค.ศ. 1707) ซึ่งตรงกับยุดเอโดะ

เชื่อว่ามีผู้ปีนเขาฟูจี ครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. 1206 โดยนักบวชท่านหนึ่ง และในช่วงระหว่างนั้นจนถึงยุคเมจิ ภูเขาฟูจิได้ชื่อว่าเป็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์ซึ่งห้ามผู้หญิงขึ้นเขา โดยในปัจจุบันภูเขาฟูจิเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญแห่งหนึ่งของประเทศญี่ปุ่น ภูเขาฟูจิได้เป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของญี่ปุ่น ซึ่งจะเห็นได้จากในงานเขียนหรือภาพวาดต่างๆ โดยเฉพาะภาพวาดของ โฮะกุไซ ที่มีให้เห็นในวรรณกรรมญี่ปุ่นและกาพย์กลอนที่สำคัญมากมาย ภูเขาฟูจิยังเป็นฐานทัพของซามูไรต่างๆมากมายจากยุคอดีต เป็นที่ฝึกฝน ซึ่งในปัจจุบัน ฐานทัพหนึ่งของกองทหารญี่ปุ่นตั้งอยู่บริเวณตีนเขาฟูจิ

บริเวณโดยรอบภูเขาไฟฟูจิมีสวนสาธารณะ มีสถานที่ว่ายน้ำ อาบน้ำ มีทะเลสาบกว้างใหญ่ และทัศนียภาพที่งดงาม ชาวญี่ปุ่นทุกคนต้องดินทางมาเที่ยวที่ ภูเขาไฟนี้อย่างน้อยก็ครั้งหนึ่งในชีวิต เพื่อขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่บนยอดเขา การที่ปีนภูเขาไฟฟูจิในตอนกลางคืนเพราะเมื่อขึ้นไปถึงยอดเขาแล้วเราก็จะได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นพอดี ซึ่งสวยงามมาก ส่วนมากแล้วชาวญี่ปุ่นจะใช้เวลาประมาณ 2 วันในการปีนภูเขาไฟฟูจิ ซึ่งระหว่างทางก็จะมีที่พักให้สำหรับนักปีนเขาอยู่ตลอดทาง ข้างบนยอดเขาฟูจินั้นยังมีโทรศัพท์และตู้ไปรษณีย์ สำหรับผู้ที่สนใจจะปีน ก็สามารถซื้อไม้ที่เชิงเขา เพื่อที่จะเอาไว้ ทำเครื่องหมายในแต่ละจุดที่เดินผ่านและรอบๆฟูจิซังจะมีทะเลสาบอยู่ห้าแห่ง ทะเลสาบที่ค่อนข้างมีนักท่องเที่ยวไปเที่ยวกันมากที่สุดก็คือทะเลสาบที่ชื่อว่าฮาโกเนะ ซึ่งบริเวณนั้นจะมีจุดท่องเที่ยวหลายๆแห่งให้เราแวะเข้าไปเที่ยวชม และมีกิจกรรมต่างๆมากมายให้ทำนอกเหนือไปจากการมองเห็นฟูจิซังแบบใกล้ๆเต็มๆตา อย่างเช่นการนั่งเรือข้ามทะเลสาบ นั่งโรปเวย์ข้ามภูเขา นั่งรถราง มีพิพิธภัณฑ์ มีเหมืองแร่ และน้ำพุร้อนที่สามารถต้มไข่ให้สุกได้ การเดินทางจากโตเกียวไปยังฮาโกเนะก็ไม่ยากเลย มีทั้งรถไฟ รถบัส แต่ทางที่สะดวกก็คงจะเป็นรถไฟซึ่งมีตลอดเวลา